Czy zadajesz sobie czasem pytania: po co mam się spowiadać? Jaki to ma sens?
Czy jesteś świadomy swoich oczekiwań odnośnie tego sakramentu i tego, że w ogóle takie oczekiwania możesz mieć/czuć?
Czasem gubimy sens spowiedzi. Pytanie: co go nam zabrało? Złe doświadczenie w konfesjonale; długa przerwa od ostatniej spowiedzi, a im dalej, tym trudniej wrócić; ciężki grzech, którego się wstydzę; lęk przed niezrozumieniem, oceną, odrzuceniem? Co to jest? Postaraj się to nazwać, zachęcam by to zapisać.
Spowiedź to sakrament uzdrowienia, łaska przywracania do życia. To sakrament, w którym mówię Bogu jak bardzo za Nim tęsknię. To miejsce, na które wchodzę świadomie i z własnej woli, z miłości, bo w tym spotkaniu grzech wcale nie jest najważniejszy. Ważniejsza jest wiara w Boga, który mnie kocha i czeka aż zechcę do Niego przyjść, pozwolić się uzdrowić.
Co jeśli nie mam dobrych doświadczeń spowiedzi, jeśli moje serce NIE DOŚWIADCZYŁO nigdy pokoju, siły? Nawet pomimo tego, że zrobiłem ze swojej strony wszystko co tylko mogłem? Proś Jezusa o łaskę dobrej spowiedzi, opowiedz Mu o tym jakiej spowiedzi pragniesz! Zapisz to w formie szczerej modlitwy, takiej tylko między Tobą, a Bogiem.
Oczekiwania. Jakie one są? Celem spowiedzi jest ROZGRZESZENIE. Czy jestem w stanie przyjąć to, że w konfesjonale nie usłyszę żadnej nauki, ale tylko pokutę i słowa rozgrzeszenia? Czy mimo to spowiedź jest dla mnie ważna? Jaką wartość ma dla mnie samo rozgrzeszenie i stan łaski uświęcającej?
Czy moje oczekiwania wobec spowiedzi są realne i czy powinny się realizować właśnie w konfesjonale? Jeśli nie tam, to gdzie? (może w kierownictwie duchowym, psychoterapii, przyjaźni…).
Dużo pytań na start naszych adwentowych rozważań. Warto je sobie zadać. Zachęcam!
JEŚLI TEN TEKST WYDAJE CI SIĘ WARTOŚCIOWY I MYŚLISZ, ŻE JESZCZE KOMUŚ MOŻE SIĘ PRZYDAĆ,
TO BĘDZIE MI MIŁO, GDY:
- pozostawisz po sobie ślad w formie komentarza
- zaobserwujesz mojego Facebooka (wtedy będziesz ze wszystkim na bieżąco)
- dołączysz do mnie na Instagramie
- zapraszam też do kontaktu, rozmowy przez mail urbanska.madzia@gmail.com
- można wesprzeć moją twórczość, stawiając mi wirtualną kawę https://buycoffee.to/urbanska_blog
Pierwsze – złe doświadczenia z konfesjonału.
Drugie – nieadekwatność. Jeśli moją największą „zbrodnią” była przypadkowa jazda na gapę (bilet miesięczny został w innej torbie), to nie będę się upokarzał – to powinno być zarezerwowane dla prawdziwych przestępców.
Trzecie – donoszenie samemu na siebie jest niezgodne z działaniem ludzkiej psychiki i może ją zniszczyć.
Czwarte – obwinianie samego siebie szkodzi psychice.
Dlatego NIE CHODZĘ.
Pozdrawiam.
Jeżeli jazda na gapę wynikała z przypadkowego pozostawienia biletu w innej torbie (biletu, który został przecież opłacony), to nie ma w tej sytuacji żadnego grzechu. Nie ma więc podstawy, aby się z tego spowiadać. Po drugie, szczere przyznanie się do popełnionych win i uzyskanie przebaczenia może być doświadczeniem uwalniajacym nie tylko dla ducha, ale i dla psychiki.